Przedział główny

Lily rozejrzała się po pomieszczeniu...Naprawdę można było powiedzieć,że jest tu pięknie. Wystrój pierwszorzędny. Dziewczyna przejechała dłonią po fotelu obitym na niebiesko. Ciekawe ile takie rzeczy kosztują? Zerknęła na swojego partnera, który stał sobie spokojnie, wyglądając przez okno. Nie ma potrzeby żeby się zaprzyjaźniali..Ale może przydałoby się trochę go poznać. Ocenić jak bardzo jest niebezpieczny. A najlepiej by jej zaufał...Jest takie stare powiedzenie: "Trzymaj przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej"
- ...Hej Żabo - powiedziała na tyle głośno by ją usłyszał - Nie stój tak...Siadaj i porozmawiamy.
Zawieranie przyjaźni jest jednak trudniejsze niż myślałam.

Patrzył w okno. Tłumy kapitolończyków gromadziło się przed pociągiem ciągle zadając pytania Panu Ropusze dotyczące trybutów z siódemki. Nathan rozmyślał o innych trybutach. Czy są wystarczająco groźni? Czy da im radę i zdoła zwyciężyć? I jeszcze zawodowcy z jedynki dwójki czy czwórki. Najsilniejsi, najlepsi, najgroźniejszy oraz najbardziej zabójczy przeciwnicy jakich chłopak spotka na arenie.
Ocknął się usłyszawszy głos dziewczyny. Hę? Żabo...? - pomyślał i westchnął - Widać przypadło jej do gustu to przezwisko. Powlókł się do fotela i usiadł naprzeciwko partnerki. W sumie to przydał by mu się sojusznik. Sam miałby minimalne szanse wygrania w porównaniu z zwartym sojuszem zawodowców, a poza tym, zabijając partnera z dystryktu naraziłby się na nienawiść zarówno widzowie z Kapitolu, jak i rodacy z 7. Musiał znaleźć jakiś sposób, żeby się z nim "zaprzyjaźniła", ale jednocześnie chciał też jej dopiec jakoś za tą "żabę". Może jakiś przesłodzony tekst? Jak skarbeńku czy kruszynko?
- To o czym chcesz porozmawiać, skarbeńku? - wymówił te słowa, akcentując ostatnie słowo, z uśmieszkiem na twarzy.

Lily zaczerwieniła się po same uszy. Skarbeńku?! Wycelowała w niego oskarżycielsko palec.
- E-ej! J-jak śmiesz mnie tak nazywać Żabo! - warknęła i usiadła naprzeciwko partnera. Jak to miała w zwyczaju kiedy się denerwowała, zaczęła bawić się swoim szalikiem. Musi myśleć logicznie. Zawodowcy są dużym zagrożeniem, wygrywają zdecydowanie za często. Sojusz mógłby się okazać w miarę dobrym wyjściem...Do czasu. Ale ona woli działać sama! Być niezależna! Lily podniosła wzrok i spojrzała na Nathana. Coś było w tym wrednym, irytującym chłopcu co ja ciekawiło.
- Więc... - zaczęła z powagą - Masz jakąś określoną taktykę? ...No i czy przypadkiem nie widziałam Cie czasami w lesie?

Wybuchł śmiechem na reakcję Lily. Nie mógł się powstrzymać jak zobaczył jej twarz pełną rumieńców.
- Ależ się zarumieniłaś... - oświadczył nadal się śmiejąc. Zachowuje się zupełnie jak "nieskażona łza".
Gdy już trochę się uspokoił, postanowił odpowiedzieć na pytanie dziewczyny.
- No więc... nie mam żadnej... Najlepiej by było stworzyć sojusz z dwoma, trzema albo nawet czterema osobami. To by choć trochę zapewniło jakąś pozycję i utrzymało przy życiu. - podniósł wzrok na Lily. Nieco zdziwiło go jej drugie pytanie. - Zapewne, że widziałaś. Raczej wszyscy tam pracują... Chyba że chodzi Tobie o coś innego niż rąbaniem siekierą drzew. - westchnął - A ty? Jaką masz taktykę?

Miała ochotę powiedzieć: A co potem będzie z tym sojuszem? Im więcej osób tym większe zagrożenie. Zresztą co ją obchodzi czy ten chłopak zginie? Nie ma sensu się martwić ani nic... Ale jednak są z jednego dystryktu.
- Taktyka jest prosta. Nie dać się zabić - Lily wyszczerzyła się - nie uda im się mnie znaleźć, w końcu jestem szybka i potrafię chodzić po...
Kurczę! Rozpędziłam się. Nie była pewna czy bezpiecznie mu o tym mówić, co jeśli wykorzysta to potem przeciwko niej? Czy może liczyć na dyskrecje w takiej sytuacji...
- W każdym razie, poradzę sobie. Ale sojusznik nawet, na jakiś czas by się przydał - westchnęła - Chociaż musiałby to być ktoś, kto natrudziłby się by zdobyć moje zaufanie.
Patrzyła na niego wzrokiem mówiącym: "No i co Żabo? Podejmiesz się tego zadania?"

Uśmiechnął się.
- A czemu to ktoś, a nie ty miałby natrudzić by zdobyć twoje zaufanie, a nie ty jego, kruszynko? Myślisz, że komuś będzie się chciało latać za Tobą?
Podszedł do barku i nalał sobie trochę wody do szklanki.
- Nalać Ci coś, księżniczko? - spytał popijając wodę z lodem.

Lily wstała znowu czerwona. Tym razem albo ze złości albo ze wstydu.
- Nie, dziękuje Kochanie - warknęła i podeszła do niego łapiąc go za ramiona by zwrócił na nią uwagę - A co do zdobycia zaufania to dlatego,że ja...Ja naprawdę nie lubię czegoś takiego! Poradziłabym sobie sama, bo gardzę takimi sojuszami, ale co wtedy będzie z tobą co?! Zabiją Cie we śnie! Zginiesz rozumiesz?! Musisz być ostrożny, uważać na siebie...

Opuściła wzrok na swoje stare,dobre buty. Czy do tego dzieciaka coś dotrze?

- Widzę, że świetnie się dogadujecie! - wparowała do przedziału niczym burza. Stanęła między nimi z opartymi dłońmi na biodrach. Czas chyba na pierwszy opierdziel. - Może mi powiecie, co wy do cholery wyprawiacie! - krzyknęła. - Po pierwsze macie się mnie słuchać, jeśli żyć chcecie! Po drugie, Kolejna wasza ignorancja mojej osoby, a na tym skończy się nasza współpraca! - zaczerpnęła tchu. - Zrozumieliście? - wysiliła się na spokojny ton. Klapnęła na jedną z kanap i splotła palce rąk na karku. Głowa pulsowała jej boleśnie. Kto by pomyślał, że małolaty tak podniosą jej ciśnienie? - Powtórzę się. Macie mi opowiedzieć coś o sobie. To niezbędne, bym mogła wam pomóc choć w jakiejś sprawie - wymruczała i potarła skronie. Zapowiadał się bardzo długi dzień.

Dziewczyna popatrzyła na mentorkę i odsunęła się od chłopaka. Miała ochotę krzyknąć,że dogadują się źle ale powstrzymała się. Potulnie spuściła głowę.
- Przepraszamy - powiedziała i westchnęła - To się więcej nie powtórzy.
Podeszła bliżej mentorki i by dodać sobie otuchy, owinęła się szczelniej szalikiem.
- Jeśli chodzi o moje umiejętności to... - zaczęła i wzięła głęboki oddech - Jestem szybka i zwinna. Podobno trudno mnie wykryć bo jestem cicha...No i umiem się wspinać po drzewach. Nie mam problemu po stąpaniu na najcieńszych gałęziach, ani przeskakiwaniu z jednego na drugie. Potrafię też nawet nieźle posługiwać się włócznią. Nie umiem walczyć wręcz, ani zbyt dobrze pływać.
Zaczęła się zastanawiać czy powiedziała już wszystko? Ciężko jej było mówić obcej osobie o czymś takim ale nie było wyjścia.
- Lepiej nie stawiać na mnie krzyżyka. Mam zamiar przeżyć. - dodała patrząc na swoją mentorkę, spojrzeniem pełnym ognia. Oczami od,których biła wola walki...

I co tu miał jej odpowiedzieć? Ona się chyba martwi o niego, ale przecież to niemożliwe. Dopiero co się poznali, a już za jakiś tydzień mają walczyć na arenie ze sobą na śmierć i życie. Wtedy do przedziału wpadła mentorka cała wściekła i poirytowana. Wbił wzrok w podłogę. Miała rację. Ona chce im pomóc, a oni ją olali.
Wysłuchał Lily i po zakończeniu jej mowy zabrał głos.
- Umiem strzelać. Z łuku. Potrafię trafić cel na odległość ponad stu metrów. - powiedział i odłożył szklankę z wodą. - Znam się też na roślinach. Nieźle je rozpoznaję. Trujące, jadalne czy lecznicze. Tak samo jak Lily nie umiem pływać. - oświadczył oraz spojrzał na mentorkę. - Skoro już wszystko powiedziałem, to pójdę do swojego przedziału się zdrzemnąć. - Ropusi prowadzący wszedł do przedziału, a pociąg ruszył.
Ruszył do wyjścia z pokoju i po paru wskazówkach dotarł do wyznaczonego pokoju.

[z/t Przedział trybuta nr 1]

Lily skłoniła głowę przed mentorką na znak,że przeprasza ją ale musi już wyjść.
Potrzebowała teraz trochę spokoju..Jeśli weźmie teraz kąpiel to chyba pozwoli oczyścić jej umysł?
Szybkim krokiem poszła do swojego pokoju.

[z/t przedział trybuta nr2]

Otarła łezkę rozbawienia i usiadła do stołu. Kto by pomyślał, że jest im tak spieszno? Chociaż... Kto ich tam wie. Odstawiła szklankę i postanowiła, że dzisiaj nic więcej nie wypije. Poczeka sobie na dzieciaki niczym wzorowa matka i uda, że niczego nie widziała.

Rumieńce na jej twarzy dalej nie chciały zejść. Głupi Nathan! Nie podejrzewała,że jest takim zboczeńcem! Ona przylazła do pokoju jak niewinna dziewica, a on...Może mentorka ma racje,że chłopcy mają takie brudne myśli?
Usiadła przy stole naprzeciwko mentorki i bojąc się podnieść na nią wzrok, zaczęła wcinać ciepłe bułeczki z kurczakiem w smacznym sosie.
- To nie tak,że my cokolwiek kiedykolwiek - wydukała nie podnosząc wzroku z nad potrawki.

Usiadł na krześle, jak najbardziej oddalonym od reszty. Nie podnosił wzroku znad swojego talerza, na którym znajdowały się kawałki świeżo upieczonej kaczki, z opiekanymi ziemniakami oraz soczystym sosem. Jedzenie było naprawdę pyszne. Jego wzrok ani razu nie zawisł ani na Lily, ani mentorce. Starał się słuchać żabiego gościa, który zajadał się przy stole wraz z nimi i mimo to nawet na chwilę nie przestawał kłapać swoim dziobem. Mówił głównie o Kapitolu, jaki to on jest wspaniały, piękny, że im tam się spodoba.

- Jakoś mi się nie chce wierzyć, skarbeńku. To co? Było z języczkiem czy bez? - oparła brodę na dłoni. Była zboczona. I to bardzo. - Dobry był chociaż w całowaniu? - porobi sobie z nich jaja. Zwróciła się do Lily konspiracyjnym szeptem. - Nathan! Molestowałeś ją seksualnie. Mnie nie oszukasz. Uczepiłeś się pewnie jej biednych majteczek, jak rzep psiego ogona - whisky dawała się jej we znaki? Nigdy w życiu. Czas ich zahartować. Chwyciła jedną z bułeczek leżących na stole i ugryzła kawałek. - A tak w ogóle co wy sobie myślicie? - jej ton nagle się zmienił. - Czy wy nie wiecie, że w pociągu mogą być ukryte kamery, które nagrywają każdy wasz ruch?! Jeśli wasi przeciwnicy się dowiedzą, że jesteście ze sobą, możecie rzec, że macie przesrane, bo jesteście swoimi słabymi punktami! - niech się nauczą, że takie spokojne momenty to u niej oznaka wybuchu.

Zakrztusił się wodą. Kaszlał przez parę minut aż mógł w końcu coś powiedzieć.
- Że co?! Przecież do niczego nie doszło! Nic nie zrobiliśmy! Żadnego całowania, żadnego języczka, żadnego obmacywania! - zaczął wyliczać - Nie ma żadnego romansu! Do nic się nie wydarzyło! Nie wiem co tam pani sobie jeszcze wyobraża, ale to na pewno nieprawda. Po co mielibyśmy się w ogóle zaprzyjaźniać skoro i tak niedługo zginiemy. Praktycznie nie mamy szans na przeżycie. - nawet nie zauważył kiedy wstał.
Wziął głęboki oddech i usiadł ponownie na krześle.

Po usłyszeniu słów od mentorki lekko ją zatkało ...Ale czy sponsorom by coś takiego się nie spodobało? Nie jest zakochana w tym chłopcu, ani jakoś specjalnie go nie lubi. Ale przypomina jej dom i raczej wolałaby utrzymać go przy życiu.
- Po co tak krzyczysz? - odparła zadziwiająco spokojnie - Jestem pewna,że sponsorom nie spodobałoby się co mówisz. Co prawda ja też nie marzę o romansie z tobą, ale przyjaźnić chyba się możemy.
Jeszcze kilka minut temu, nigdy nie podejrzewałaby siebie o coś takiego. Ona namawiająca kogoś na przyjaźń? Ciekawe w jakim stopniu moje dawne ja, ulegnie przemianie?

- Narwany z ciebie gówniarz, Nathanie - wymruczała. - Będzie z ciebie trybut! - wykrzyknęła radośnie. - Lily, czyżbyś chciała powtórzyć taktykę pewnej pary z 74 Igrzysk? - zapytała się dziewczyny. Podrapała się palcem po brodzie. - A i macie założyć sojusz z jakimś zawodowcem. Najlepiej żeby był to ktoś z Jedynki lub Czwórki. Dwójka odpada. Mam z nimi złe doświadczenia - mruknęła pod nosem. - Acha... I jestem zboczeńcem. Wy też kiedyś tak skończycie, imbecyle.

- Nie ma mowy! Zakładanie sojuszu z zawodowcami to szaleństwo! Poderżną nam gardła we śnie! Będą wiedzieć o nas zbyt wiele...To tak jakby skazywać się na śmierć na samym początku!- warknęła ze złością - Poza tym czemu by nie? Im udało się przeżyć..
Zdecydowanie zbyt dużo naoglądała się igrzysk, kiedy to zawodowcy wygrywali. Lepiej pozostać niezauważonym.Jeśli chodzi o 74 igrzyska, to raczej podobała jej się taktyka tej rudej dziewczyny, była bystra. Ciekawe co na to wszystko ten Żabi dzieciak?

- Do czasu, gdy Kapitol się nie wściekł na nich... - mruknął. Był szczerze zaskoczony reakcją mentorki. Spodziewał się kolejnej fali wściekłości skierowanej na nich.
- Nie każdy zawodowiec jest czarnym charakterem, Lily. Może znajdzie się jakiś przyzwoity sojusznik? - westchnął - A co do udawania romansu - róbcie co chcecie. Jeśli myślicie, że przysporzy nam to sponsorów, to proszę bardzo.

- Proszę cię Lily, bądź poważna- wyrzuciła ręce w górę. - Wy p o t r z e b u j e c i e sojuszu z tymi pieprzonymi sadystami- i znów miły ton przerodził się w powarkiwanie. - Może i coś potraficie, ale te zdolności nie są na takim poziomie na jakim powinny być. W porównaniu do innych jesteście słabi! - to było co najmniej niemiłe. - Nie mogę zgodzić się na Nieszczęśliwych Kochanków- pokręciła głową. - Tylko jedna osoba może przeżyć. A bylibyście się w stanie pozabijać papuszki nierozłączki? - uniosła prawą brew do góry i zlustrowała dzieciaki wzrokiem. To nie byli mordercy. Nie tacy.

Lily zacisnęła ręce w pięści. Sojusz z nimi był ostatnią rzeczą jakiej chciała. Ale jej umiejętności wcale nie były takie złe! Przecież nie jest słaba, prawda? Jak będzie trzeba to będzie zabijać. Słowa mentorki najwyraźniej ją zabolały. Ale to nie była jej wina, to władze Kapitolu nam to robią. To ich należało nienawidzić. Poza tym czy byłaby w stanie zabić Nathana? Innych tak, ale jego na pewno nie. Nie zabije kogoś kto kojarzy jej się z domem. Do cholery jasnej on nawet pachniał jak świerk! Do tego jest całkiem sam.
- W porządku - dała za wygraną - mogę zawiązać jakiś sojusz.
Im dłużej nad tym myślała tym bardziej ją to niepokoiło. Czy ten cały Nathan zabiłby ją z zimną krwią?

- Nie jesteśmy wcale tacy słabi - mruknął - i w ogóle nie wieky czy jakiś zawodowiec będzie chciał z nami zawrzeć sojusz. Tyle mam do powiedzenia w tej sprawie. - oznajmił w drzwiach przedziału - Dobranoc.

Z/t

- Ej, czekaj! Już idziesz?! - krzyknęła za Nathanem bez jakiegokolwiek entuzjazmu i znowu ugryzła bułkę.
- W sumie... I tak nie będziemy tęsknić, prawda Lily? - mrugnęła porozumiewawczo do dziewczyny. Oparła łokcie na stole i wbiła w nią mordercze spojrzenie.
- Masz mi dużo do opowiedzenia gówniaro. Wytłumacz mi, co się tam działo w pokoju - warknęła na nią. Nie ukrywajmy. Musiała wiedzieć wszystko co się działo między nimi.