Przedział główny

Cham weszła do przedziału przyglądając się wszelkim cennym rzeczom. Chcąc zobaczyć ich jak najwięcej zaczęła chodzić po przedziale w cichej fascynacji. Mimowolnie przejechała dłonią po stole najprawdopodobniej droższym niż jej cały rodzinny dobytek. Nie pamiętała, by wcześniej dotykała równie gładkiego drewna, na dodatek zdobionego po bokach.
Ale to nie było wszystko. Starannie wykonane meble, ręczne zdobienia... Zwłaszcza te drugie zajęły jej uwagę. Zaczęła już rozmyślać, jak wykorzystać je na maskach i garnkach, kiedy z lekkim żalem przypomniała sobie, że tam nie wróci.
Cham usiadła na krześle i szybko przemyślała swoją tymczasową strategie - będzie pokazywać dość sporo "pozytywnych" emocji. Wszystkich, które sprawią, że będzie bardziej urocza. Które sprawią, że zdobędzie sponsorów. Że będzie wyglądać jak typowy dzieciak.

Zen polazł do pomieszczenia. Było wręcz zapchane drogimi rzeczami. Widział w oczach dziewczyny, która weszła pierwsza, niepewność. Zaintrygował go ogromny, wyglądający na niesamowicie ciężki, świecznik. Ręcznie robione zdobienia na wszystkich przedmiotach.
Woooooow... Tylko tyle miał w głowie w tej chwili. Zaczął dokładnie oglądać poszczególne zdobienia. Po paru chwilach ogarnął się i zatrzymał, odwracając w stronę mentora, jakby na niego czekając.

Wszedł niczym prawdziwy koks do przedziału. Spojrzał spode łba na trybutów.
- Teraz... pogadajmy na poważnie... Macie niecałe 7 % procent na przeżycie i zwycięstwo. Mało, nie? I do tego będziecie musieli rywalizować ze sobą. Jeszcze gorzej. Będziecie musieli zapomnieć o waszej znajomości i walczyć o broń, jedzenie, picie jak dzikie zmiechy. Kwiatków i motylków nie będzie. Przykro mi. Możecie się pobawić w sowich ostatnich chwilach życia tym luksusem, ale najpierw muszę ustalić czy chcecie szkolenia osobno, czy razem? To muszę wiedzieć.
Patrzył knypkom prosto w oczy swoim zarówno czarującym jak i morderczym wzrokiem.

Kiedy mentor wszedł do przedziału, Cham momentalnie odwróciła się do niego i przestała oglądać zdobienia, choć jej ręka bezwiednie badała resztę wgłębień i wzorów. Momentalnie spoważniała - choć może po prostu na taką wyglądała? - gdy Mercury zaczął mówić. Z resztą, nie ważne co myślała - tak czy siak miała zamiar wysłuchać każdego słowa mentora, choćby miało przedłużyć jej życie o ledwie kilka sekund.
Chamomile powstrzymała się od krzywego uśmiechu, gdy Mercury wspomniał o kwiatkach i motylkach. Stanowczo, mała dziewczynka wygląda lepiej uważnie słuchając o dramatycznych sprawach igrzysk, niż będąc gotowa kpić z własnej śmierci. A co do tego, że nastąpi ona na arenie była pewna, jednak nie miała zamiaru się poddać.Wolę najpierw napsuć krwi reszcie trybutów.
Kiedy padło pytanie, Cham była na tyle zdezorientowana, że zapomniała utrzymywać pełną powagę na twarzy. W momencie, w którym poczuła że jej brwi samoistnie się unoszą, zdecydowała nie udawać powagi i pewności siebie. Po prostu po patrzyła na partnera z dystryktu w niemym pytaniu, pozwalając mu zdecydować za nich oboje.

Nie lubił gdy ktoś mu przeszkadza, ale teraz to nie miało żadnego znaczenia. Wysłuchał mentora, a widząc reakcję młodej na pytanie, stwierdził...
- Lepiej...Lepiej razem... - Rzekł. - Razem raźniej... - Dodał pod koniec. Wrócił do poprzedniego zajęcia i nie przejmował się obecnością mentora...

Tymczasem Chamomile czekała na kolejne słowa mentora, wbijając w niego - być może - zbyt pewny wzrok. Może ten chłopak wolał zająć się kilkoma dniami częściowej wolności, ale ona wolała spędzić ten czas, na jak najgłośniejszym życiu w niewoli. Chociaż tyle może zrobić. Pokazać, że nie jest łatwym celem, że się nie podda. A więc czekała na następne słowa w milczeniu.

Zaprzestał macania i przeglądania. Podszedł do mentora oraz znajomej. Nie chciał zostać samemu. Nigdy nie chciał. I raczej chcieć nie będzie chciał...
- Jestem ciekaw czy byłbym w stanie walczyć łukiem... Albo chociaż dwoma mieczami. - Rzekł do siebie, oczekując dalszej wypowiedzi mentora...

No cóż...
Mercury obserwował chłopaka. Najpierw go zlewa, a teraz chce rady. Zawsze wracają...
- Proponowałbym wam odpoczynek... Zapewne nie dotarła do was myśl, że zginiecie. Czujecie się jakby to był koszmar, z którego zaraz się obudzicie. Musicie oswoić się tą myślą. Jak już będziecie pewni czego chcecie, jaką taktykę chcecie obrać czy w ogóle odpuścić i dać się zabić.
Na pewno ta gadka podbudowała ich na duchu, na pewno..

Myśli Cham zaczęły biegać jak szalone, zaraz po pierwszych słowach mentora. Jakby on myślał, że w domu czeka nas coś lepszego niż śmierć... Pomyślała dziewczynka, po czym poprawiła się: "Jakby on myślał, że w domu czeka MNIE coś lepszego niż śmierć...". Koniec końców nie znała tego chłopaka. Z resztą, zdążyła już zapomnieć jak ma na imię.
Imię, tak jak jego przyszłość pozostawały wielką niewiadomą. Chamomile miała marne szansę na przeżycie, nawet w domu. Miała Finna i Lily, którym trzeba było zapewnić jedzenie. I Aurorę, którą musiała mówić, że wcale nie chce tego ostatniego, soczystego kawałka dziczyzny i ona może go spokojnie zjeść.
Właśnie do tego sprowadzała się jej rola - do zdobywania roślin, lepieniu garnków oraz talerzy i jedzenia tak mało, jak tylko była w stanie. I tak od śmierci matki.
Taktyka
Rozbrzmiewało w jej myślach ze zdwojoną siłą. Nie może myśleć o przeszłości. Ważna jest przyszłość. Będzie musiała wtajemniczyć mentora w swoje wstępne zarysy taktyki. Nie była pewna, czy Chłopaka też powinna. Nie, raczej nie. On też jest moim wrogiem. To musiała zapamiętać - każdy, kto może chcieć ją zabić jest jej wrogiem. A co z kwestią Rogu? To też musiała sobie przemyśleć.

Słowa mentora ciągle latały mu po głowie. Ale po chwili ustały, jakby zatrzymały czas. Teraz jedynie chciał przemyśleć, jak rozegrać początek. No i jak przetrwać. Będę musiał się przeszkolić w walce dwoma krótkimi broniami. Powtarzał sobie w głowie. Ale najważniejsze... Najważniejsze to chronić młodszą. To przebiło jego poprzednią myśl. Myśl o taktyce przerodziła się w troskę. Muszę jej pokazać, że nie jest sama. Choćbym samemu miał umrzeć, dziewczyna musi żyć... Nie pozwolę na śmierć młodszej ode mnie na moich oczach... Nie wybaczył bym tego sobie... W końcu powrócił umysłem do ciała. W końcu zaczął rozmyślać słowa mentora... Śmierć? Śmierć to coś co jest punktem końcowym życia. To coś, co i tak po nas prędzej czy później przyjdzie.
- Etto... Gdzie jest pokój... Z łóżkiem? Dawno się porządnie nie wyspałem... - Zapytał trochę nieśmiało mentora, oczekując odpowiedzi...

- Prosto i drugie drzwi na prawo - powiedział do nieogarniętego trybuta. Co za dzieciaki trafiły mi się w tym roku... - Na drzwiach wisi tabliczka "Pokój trybuta nr 2" - wymusił uśmiech.
- Pójdę się zdrzemnąć. Jakbyście mnie szukali, będę w swoim przedziale. - skierował się do wyjścia, po drodze zabierając butelkę wódki.

[z/t przedział mentora]

Drugie drzwi na prawo... Drugie drzwi na prawo... Powtarzał w głowie. Bez jakiegokolwiek informowania poszedł w stronę pokoju, uprzednio odwracając głowę w stronę młodej z wzrokiem mówiącym "ty też idź się położyć". Skręcił prosto na drzwi do pokoju. Faktycznie, jest tabliczka...

[z/t Pokój trybuta nr. 2]

Gdy chłopak poszedł, Cham zmarszczyła brwi. Żeby się o nią... troszczył? Nie, niemal na pewno jej się zdawało. A jeśli nawet tak, to znaczyło jedno - chce wzbudzić w niej zaufanie, żeby później mógł ją swobodnie zabić we śnie.
Tak więc dziewczynka nie miała zamiaru słuchać niczyich planów. Jej strategia zaczynała się już kształtować. Będzie miała co najmniej równe szanse jak inni. Wykorzysta wszystko to, co daje jej mały rozmiar i niewinny wygląd.
Ale na razie musi się przygotować. Czy chce tego czy nie, powinna nabrać masy. Zanim więc odeszła wzięła tyle ciastek i przystawek, że nie była pewna czy da radę to wszystko zjeść w ciągu całego dnia, a co dopiero wieczoru!
[z/t Pokój trybuta nr. 1]

Wszedł do przedziału. Stół pełen był obfitych i kuszących swoim wyglądem dań. Nie widać było śladu życia, nie licząc chodzących w tą i z powrotem awoks. Trybuci pewnie jeszcze spali.
Mentor zajął miejsce przy stole i przystąpił do próbowania każdego dania po kolei.

Powolnym krokiem wszedł do przedziału, w którym znajdował się już jego mentor.
- Dz-Dzień dobry... - Wyjąkał z siebie i usiadł przy stole. Zauważył jedynie sadzone jajka, które jak sobie przypomniał, smakują przepysznie. Chwilę wahania miał, ale postanowił sięgnąć po danie i zjadł powoli, delektując się tym smakiem.
- Mmm... Chciałbym gotować tak pysznie. - Burknął pod nosem. Następne danie jakie sobie nałożył to była jajecznica. Po ponownym delektowaniu się daniem odłożył sztućce tak jak być powinny i usiadł prosto z rękoma opartymi na udach.